بازگشت منابع ذخیره هوای متراکم؛قسمت اول

سونال پاتل

15 اکتبر 2008

مترجم رضا کیانی موحد

در مواجه با قیمت رو به رشد انرژی، محققین در اطراف جهان به منابع ذخیره هوای متراکم (CAES) ، یک تکنولوژی با قدمت 50 سال، را گرد و خاک زدوده اند و با درخشش آن به آن عمری دوباره بخشیده اند. به ویژه، آنها این تکنولوژی را به عنوان جزئی اصلی از جابجایی انرژی باد ودیگر منابع قابل تجدید انرژی می نگرند.

رد پای این تکنولوژی ،که بر پایه ذخیره انرژی تولید شده در ساعت کم باری به صورت هوای متراکم در مخازن زیرزمینی می باشد، را می تواند تا دهه 60 میلادی دنبال کرد، زمانی که ارزیابی توربینهای گازی به عنوان تولید کننده قدرت آغازشد. این روش در دهه بعدی مورد استفاده قرار گرفت چرا که بازده حرارتی خوبی داشت و برای پخش بار و کنترل پیک بار ظرفیت مناسبی ایجاد می کرد.

اما از زمان به خدمت درآمدن تنها دو کارخانه تولید هوای فشرده جهان ، کارخانه 290 مگاوات هانتورف در شمال آلمان در سال 1978 و کارخانه 110 مگاوات آلاباما در سال 1991، توسعه این تکنولوژی به ندرت انجام گرفته است.

یک دلیل این امر آن است که ساخت یک کارخانه تولید هوای فشرده پرهزینه و نیازمند یافتن زمینی با شرایط زمین شناسی مناسب می باشد. برای مثال هر دو کارخانه آلمان و آلاباما هوای فشرده را در تونلهای معادن نمک ذخیره می کنند.

کارخانه های هوای فشرده مانند باتری های بزرگ عمل می کنند. موتورهای الکتریکی بزرگ کمپرسورهایی را می گردانند که هوای فشرده را (در حدود 1100 پی .اس.آی) در ساعات کم باری به مخازن زیرزمین می رانند. زمانی که الکتریسیته بیشتری مورد نیاز باشد، هوای فشرده شده (ضرورتا جایگزین کمپرسور در توربین های گازی سنتی) برای بهبود عملکرد توربینهای گازی برای تولید انرژی الکتریکی استفاده می شود(تصویر1). گاز طبیعی یا دیگر سوختهای فسیلی هنوز برای بکار انداختن توربینها مورد نیاز هستند اما بر اساس گزارش آزمایشگاه ملی ساندیا فرآیند تولید برق در این وضعیت کارایی بهتری دارد و مصرف گاز طبیعی را بیش از 50 درصد کاهش می دهد.

تصویر1- یک تصویر هنرمندانه از ذخیره انرژی در ساعت کم باری به صورت هوای فشرده در مخازن زیر زمینی و استفاده از آن در ساعت پیک بار.

منبع

http://www.powermag.com/issues/departments/global_monitor/The-return-of-compressed-air-energy-storage_1443.html