از قضا سرکنگبین صفرا فزود.

سردار سرلشکر رحیم صفوی: ما در مرزهایمان، نه مرزهای زمینی مان، نه مرزهای دریایی مان و نه مرزهای هوایی مان، متوقف نمی شویم. همه فهمیدند که ما دشمن را در خانة خودش تعقیب می کنیم.  (کتاب اسرار مکتوم، صقحه 252)

سال 1366برای ایران سالی سرنوشت ساز بود. تصمیمات منجر به تعیین سرنوشت جنگ ایران و عراق و پایان یافتن این مناقشه خونین هشت ساله در سال 1366 گرفته شدند. عراق که گمان می کرد با تکیه بر جنگ اقتصادی می تواند اراده سیاسی ایران را در هم بشکند حملات خود را به کشتی های نفتکشی که نفت ایران را می خریدند افزایش داد. صدام می دانست که ایران به زودی واکنش نشان خواهد داد اما خیالش از یک بابت کاملا آسوده بود. عراق نفتی نداشت که بخواهد از طریق دریا صادر کند. اسکله های نفتی البکر و الأمیه،که ترمینالهای اصلی صادرات نفت عراق از طریق دریا بودند، در همان ابتدای جنگ توسط ارتش ایران بمباران شده بودند و دیگر فعالیت نفتی نداشتند. عراق بندر نفتی و اصولا، به دلیل عمق کم سواحل خود، امکان بارگیری سوپرنفتکش ها را در آبهای ساحلی خود نداشت. نتیجه اینکه ایران باید برای انتقام گیری به نفتکشهایی حمله می کرد که نفت کویت، بحرین، عربستان سعودی، قطر یا امارت را حمل می کردند. اما حمله به نفتکشهای این کشورها منطقا پای کشورهای غربی، به ویژه آمریکا، را به خلیج فارس باز می کرد؛ چرا که آمریکا خود را ملزم به حفظ جریان صدور نفت از منطقه می دانست و این اتفاقی بود که در واقعیت افتاد. 

در سال 1366 بود که آمریکا نیروهای نظامی خود را به صورت جدی، و به هدف متوقف کردن فعالیتهای ایران بر علیه خطوط کشتی رانی بین اللملی، وارد خلیج فارس کرد. در روز 30 شهریور 1366 آنها در یک اقدام غافلگیرکننده، البته برای ایران، یک کشتی باری نیروی دریایی ارتش را که در آبهای بین المللی در حال مین ریزی بود اشغال کردند و پس از تخلیه نفرات آن خود کشتی را غرق کردند. این کشتی ایران اجر نام داشت. 

در روز 16 مهر 1366 هلیکوپترهای آمریکایی با قایقهای تندروی سپاه پاسداران در آبهای بین المللی جنوب جزیره فارسی درگیر شدند و در این درگیری قایقهای سپاه و یک فروند از هلیکوپترهای مهاجم غرق شدند. محسن رضایی، فرمانده وقت سپاه، از فرمانده نیروی دریایی سپاه، حسین علائی، درخواست کرد تا با اجرای عملیات انتقامی به کشورهای عرب منطقه و حامیان غربی آنها بفهماند تا زمانی که صدام دست از زدن نفتکشهای حامل نفت ایران بر ندارد ایران هر نفتکشی را که در آبهای خلیج فارس ببیند به عنوان یک هدف مشروع نظامی مورد هدف قرار خواهد داد. در روز 24 مهر نیروی دریایی سپاه، که موشکهای کرم ابریشم خود را در سواحل غربی شبه جزیره فاو مستقر کرده بود، به یک فروند سوپرنفتکش کویتی، که با پرچم آمریکا حرکتی می کرد، حمله کرد. این حمله در آبهای سرزمینی کویت و بر خلاف تمامی قوانین بین المللی انجام شد. 

محل اصابت موشک شلیک شده توسط سپاه به نفتکش کویتی در دهانه بندر الاحمدی

بلافاصله کویت و کشورهای حامی وی واکنش نشان دادند و این حمله را به ایران منتسب کردند و به آن اعتراض کردند، ولی ایران بر اساس سیاست معمول خود از پذیرفتن مسئولیت این حمله موشکی شانه خالی کرد. اصطلاحی که در آن زمان در رسانه های جمعی ایران برای اشاره به حملات موشکی ایران به کشورهای منطقه رایج بود «موشکهای سرگردان» بود. خلاصه سالها گذشت تا اینکه مرکز اسناد سپاه تصمیم گرفت که گزارش نیروی دریایی سپاه درباره موشکهای سرگردان شلیک شده  به نفتکش کویتی را منتشر کند. سند زیر را می توانید در زیر ملاحظه کنید:

نتیجه درگیری سپاه و ادامه جنگ نفتکشها این شد که کویت و کشورهای عربی منطقه شورای امنیت را تحت فشار گذاشتند که قطعنامه 598 را تصویب کند. این قطعنامه، برخلاف قطعنامه های قبلی صادر شده در زمینه جنگ ایران و عراق، در ذیل فصل هفتم منشور سازمان ملل قرار می گرفت و معنی آن این بود که در نهایت شورای امنیت می توانست مجوز عملیات نظامی بر علیه ایران را صادر کند. 

درگیریهای بیشتر سپاه و نیروی دریایی آمریکا در خلیج فارس در بهار سال 1367 سبب شد تا آمریکا مستقیما به سکوهای نفتی ایران حمله کند و تقریبا تمامی نیروی دریایی ایران را در یک روز از بین ببرد. اما آنچه که سبب شد تا ایران در انتها به قطعنامه 598 تمکین کند و به صورت جدی به دنبال پایان جنگ با عراق بگردد غرق شدن ایرباس ایرانی توسط کشتی های جنگی آمریکا بود. 

عملیات مقابله به مثل سپاه نه تنها پای آمریکا و دیگر کشورهای عربی حامی صدام را از مناقشه بین ایران و عراق کوتاه نکرد، بلکه به صورت غیر مستقیم سبب شد تا ایران در ضعیف ترین وضعیت نظامی خود ناچار به قبول قطعنامه های سازمان ملل بشود. همان سازمان مللی که همواره از سوی ج.ا به عنوان بازوی استکبار جهانی شناخته می شد. محسن رضایی، و اطرافیانش، هیچ گاه افتخار سرنگونی صدام را به دست نیاورند و دست آخر این عملیات نظامی آمریکا در سال 2003 بود که آنها را به آرزوی شان رساند؛ اکنون دیگر می توانستند راه قدس را از کربلا گذر بدهند. 

پی نوشت:

تصویر سند فوق را می توانید در سایت مرکز اسناد دفاع مقدس در آدرس زیر پیدا کنید:

حمله موشکی به نفت کش سی ایل سیتی ، با پرچم آمریکا - دفاع مقدس (defamoghaddas.ir)

کشتی ردیاب موشکی مونگه

یکی از معضلات پرتاب ماهواره و سفینه های سرنشین دار به مدار زمین برای تمامی کشورهایی که تکنولوژی آن را در اختیار دارند رهگیری و ردیابی موشک های حامل آنها پس از پرتاب می باشد. به خاطر مدور بودن کره ی زمین موشک حامل پس از مدتی از خط دید ایستگاه کنترل خارج شده و دسترسی به آن به صورت مستقیم امکان پذیر نمی باشد. همین اشکال درباره ی شلکی موشکهای بالستیک قاره پیما نیز مطرح می باشد.

یک راه چاره برای این مشکل این است که تعداد زیادی پایگاه زمینی ردیاب در نقاط مختلف زمین ساخت بشود که موشک با خارج شدن از محدوده ی یک پایگاه وارد محدوده ی پایگاه بعدی بشود. اما این راه حل تنها برای کشورهایی که مساحت زیادی دارند (مانند روسیه) و یا در نقاط مختلف کره ی زمین می توانند پایگاه داشته باشند (مانند آمریکا) مناسب است. کشورهای دیگر به راه حل ارزانتری دست یافته اند: کشتی های ردیاب. این گونه کشتی ها به ابزارهای فاصله یاب و ردیاب مختلفی مجهز هستند و می توانند قبل از پرتاب یک موشک حامل ماهواره در مسیر آن قرار گرفته و پس از رسیدن موشک به محدوده ی کشتی به ردیابی آن بپردازند. از میان کشورهایی که دست به ساختن چنین کشتی های زده اند می توان فرانسه را نام برد که سالها است کشتی های ردیاب را به خدمت گرفته است.

کشتی ردیاب مونگه ( با شماره سریال آ-610) آخرین کشتی از این دست است که در نیروی دریایی فرانسه بکار گرفته شده و جایگزین کشتی ردیاب قدیمی تر هنری پوانکاره شده است. مشخصات مونگه را در فایل زیر بخوانید. 

ترور چیست و تروریست کیست

اوایل اردیبهشت 1403 بود که آرژانتین درخواست کرد احمد وحیدی، وزیر کشور وقت ایران، به اتهام بمب گذاری آمیا توسط اینترپل دستگیر شود. این اولین بار نیست که کشورهای دیگر مقامات ایران را به دست داشتن در عملیات تروریستی در خارج از مرزهای ایران متهم می کنند.  ایران همیشه و همواره این اتهامات را به گونه ای می کند که بسیاری گمان می کنند که اتهامها مشارکت ج.ا در پرونده هایی مانند میکونوس، قتل شاپور بختیار و غیره تنها بهانه جویی هایی به قصد فشار و ارعاب ج.ا هستند. به هر حال فارغ از اینکه کشورهای اروپایی و حامیانش دلایل محکمه پسندی دارند یا خیر خود مقامات ج.ا به وقت خود دلایل محکمه پسند را برای افکار عمومی جهان جور می کنند. سالها قبل در گفتگویی که مشرق نیوز منتشر کرده بود   گاف وزیر بهداشت دولت یازدهم را درباره حمایت ایران از تروریست فاش کرد. به صورت خلاصه عماد مغنیه در جریان یک عملیات هواپیماربایی یک هواپیما را دزدیده و به ایران آورده بود و مقامات ایران بر خلاف تمامی قوانین بین المللی و داخلی کشور بر علیه هواپیما ربایی مغنیه را برای زیارت به مشهد فرستاده بودند. کمترین آموزشی که می توان به مقامات ایران داد این است که قبل از مصاحبه و منتشر کردن آن با یک وکیل خوب مشورت کنند. 

نیزه دار و تفنگچی

تاکتیکهای نظامی که در طی جنگهای داخلی انگلستان از سوی سلطنت طلبان و جمهوری خواهان بکارگرفته شدند بر اساس تاکتیکهایی بود که در طی جنگهای اسقلال هلند از اسپانیا در سالهای 1568 و جنگهای سی ساله (1618) توسعه یافتند. در طی این جنگها خط پایانی بر سلطه شوالیه های زرهپوش به وسیله واحدهای مختلط پیاده نظام ،که از نیزه داران و تفنگچی های مجهز به شمخال تشکیل شده بودند، کشیده شد. دوران "نیزه دار-تفنگچی" نشانه ی گذار از جنگهای قرون وسطی به جنگهای مدرن می باشد. خصوصیات این سیستم جدید رزم در میدان نبرد را در فایل زیر بخوانید.

بندرمصنوعی مالبری

دیوار بزرگ چین، قلعه های سنگی قرون وسطی، ناوهای هواپیمابر و... سازه های عظیمی هستند که به دست انسان ساخته شدند و همگی آنها در خدمت جنگ بوده و هستند. اما شاید مهجورترین و در عین حال یکی از عظیم ترین ساخته های دست بشر که فقط و فقط برای استفاده در جنگ ساخته شده بندر مصنوعی مالبری باشد. این بندر موقت در زمان حمله متفقین به نرماندی ساخته شد تا لجستیک مورد نیاز این بزرگترین عملیات آبی-خاکی تاریخ را تأمین کند. داستان ساخته شدن این سازه عظیم و شگرف را در فایل زیر بخوانید.